life goes on

maar het is zo anders zonder Roos. Gisteren heb ik (Claudia)verspreid over de hele dag gejankt en doordat  ik helemaal op was heb ik gelukkig vannacht door kunnen slapen. Manlief niet, die heeft een deel van de nacht opgezeten. Het is zo stil in huis en ik zie steeds het beeld voor me toen ze gisteren op de behandeltafel lag en bezig met haar waren en ze helemaal haar koppie achterover legde om tussen de mensen door mij te vinden, waarna ze me heel lang bleef aankijken. Alsof ze zeggen wilde 'ik ben op, het is goed zo, bedankt voor alles". Ik heb het hier heel moeilijk mee. Het is ook allemaal nog zo vers.

Roosje wilde altijd bij je zijn, waardoor je altijd goed op moest letten dat je niet tegen haar aanliep. Ze kon niet de hele middag liggen suffen, maar was altijd iedereen aan het inspecteren wat er gebeurde.  Ze wilde weten waar ik heen ging, zelfs het toilet was niet veilig. Ik had mijn persoonlijke bodyguard. Ze stond altijd bij de achterdeur te wachten totdat ik met de fiets uit het zicht verdween en stond er weer op de tijd dat ze me weer verwachtte. Als ik later was dan normaal stond ze al te janken volgens manlief. Een welkom met veel gejodel, een lik en een dansje. Ze was onrustig als ik boven was en stond dan een beetje waaks te doen bij de voordeur. Voordat we naar buiten gingen, ging ze ondeugend met de deken van Bram spelen. Ze was er als de kippen bij als ik Bram zijn pootjes of oortjes ging behandelen, want ze wilde precies zien wat ik deed. Soms gaf ze Bram nog snel een lik over zijn neus. Ze was niet bij Bram weg te slaan toen hij op een behandeltafel lag bij de dierenarts en niet onder narcose wilde. Ze ging altijd liggen kijken in de keuken wat ik aan het maken was voor het avondeten en viel uiteindelijk in slaap. Het slapen ging gepaard met hard gesnurk en een scheetje tussendoor. Als ze Pat aan zag komen ging ze zich helemaal strekken zodat ze over haar buikje gekriebeld kon worden. Gaf Pat haar te weinig aandacht, dan ging ze tegen zijn stoel aanzitten en sloeg haar poot tegen de stoel. Net zo lang, totdat ze vond dat ze voldoende knuffels had gekregen. Ze heeft zoveel liefde en vrolijkheid aan ons en aan Bram gegeven dat ik het ongelooflijk moeilijk vindt om zonder haar verder te moeten. Het is ook voor het eerst dat we afscheid moeten nemen van onze hond. Maar je moet verder, life goes on, alleen ik kan dat nog ff niet helemaal. Dat moet slijten. Manlief ging vandaag ff boodschappen doen, maar was een muntje voor de winkelwagen vergeten en reed weer terug naar huis. En is maar thuis bij Bram gebleven. Het is allemaal zo anders en we zijn nog een beetje van slag. Bram slaapt veel en komt bij ons liggen. Buiten kan hij in zijn eigen tempo lopen en hoeft hij niet meer op Roosje te wachten die gek was op snuffelen en wroeten. Hij deed dan maar gezellig mee. Als Bram in de verte een hond ziet aankomen, blijft hij nog wel eens staan staren. Ik moet hem dan echt meetrekken. Toen ik vanmiddag thuis kwam, stond Bram mij kwispelend op te wachten en dat was heel fijn. Ik ben blij dat Bram er nog is, zodat niet alles wegvalt...
Het komt allemaal wel weer goed....

Roos

Vanmorgen hebben we Roos in moeten laten slapen. Ze is vannacht sterk achteruit gegaan. Ze kon vanmorgen niet meer op haar poten staan. De dierenarts controleerde van alles maar ze had op de achterkant geen reflexen meer, na bloed onderzoek bleek dat alle gemeten waardes verkeerd afweken. Na een nachtje niet drinken was ze al uitgedroogd, en ga zo maar door. Ze had veel pijn ondanks de enorme pijnstilling. 27 november zou ze 11 jaar worden.

PatjeXXX

rustig hier?? nou nee niet echt nee

Toch nog een vervolg... Vannacht om 02:00 uur blafte Bram. We gingen allebei naar beneden, omdat er waarschijnlijk iets met Roos zou zijn. Bram waarschuwt ons altijd als er iets met Roos is. Ze trilde van de pijn en ze zat anders, met de achterpoten gestrekt naar voren en als ze stond maakte ze een bol ruggetje. Tjonge tjonge wat een ellende. Stapje voor stapje is ze naar buiten gelopen om wat plasjes te doen en toen weer langzaam naar binnen. We hebben haar een kinderasprientje gegeven en ik ben bij haar blijven liggen totdat ze lag te snurken. De nacht is verder rustig verlopen. Vanmorgen was het niet veel beter en we konden vanmiddag bij onze dierenarts in Rhenen terecht. Naarmate de middag naderde kwam ze niet meer van haar plek, ze kon niet meer lopen. Samen met de buurman heeft Pat Roosje op een deken geschoven en zo de auto in geholpen. Zit je daar in de wachtkamer en dan wordt het me toch wel ff te kwaad hoor.Ligt ze je zo zielig aan te kijken...Het blijkt dat Roosje een temp had van 40,5 veroorzaakt door de pijn. De dierenarts constateerde een rughernia die gelukkig nog niet in een ver gevorderd stadium zit omdat haar achterkant niet verlamd is. Er schijnen 5 gradaties van te zijn.  Ze heeft nog gevoel in haar achterpoten en kan nog haar behoeftes doen. Via een ader kreeg ze een zware verdoving toegediend, waardoor ze bijna gelijk in slaap viel. Ook kreeg ze een spuit met prednison toegediend dat de zwelling van zenuwen op de rug zou moeten afnemen. Vanavond laat krijgt ze een voorgeschreven pijnstiller en gedurende de komende tijd 3 per dag. Morgenochtend moeten we alweer terug naar de dierenarts om te kijken of ze al kan lopen, en ook hoe ze loopt. Hij was erg bezorgd om zijn favoriete patiënte en was blij dat we zo snel gebeld hebben. Sinds we thuis zijn ligt ze te slapen, met Bram dichtbij haar. Gelukkig mocht ik vandaag verlof opnemen zodat ik bij haar kon zijn. Soms vraag ik me wel eens af wanneer de gezondheidsproblemen in huize Denissen weer eens ff een pitje lager komen te staan. Maar met het motto van manlief  'het komt wel goed' geloof ik daar wel in.

Groetjes Claudia

beetje mistig

het zicht van Claudia vanmiddag gelukkig zonder voetganger voor 'r neus

Vanmiddag hadden we een afspraak bij de motordealer voor de Diversion. Het was een beetje mistig met een zonnetje dat door wilde komen. Pat rijdt met het vizier open, maar ikke niet. Resultaat een vizier die continue besloeg met alleen maar regendruppeltjes en waarbij mijn handschoen als ruitenwisser moest dienen. Niet te doen. Na een stukje snelweg hebben we de weg binnendoor gepakt, waardoor ik toch met het vizier open heb gereden anders zag ik echt niks. Gelukkig vlogen er geen insecten, duiven en herten tegen me aan hi hi.  De hele middag hebben we bij de dealer gezeten, terwijl de monteur ijverig aan de slag was . Uiteindelijk was het al namiddag en begon het te schemeren en de mist was alleen nog maar toegenomen. Het was zeer intensief, vermoeiend, koud en een lang stuk met weinig zicht. We hebben er twee uur over gereden en zijn veilig thuisgekomen. Thuis was het welkom niet zo enthousiast door Roos en Bram. Het blijkt dat Roos pijn heeft, waarvoor ze nu pijnstilling van ons heeft gekregen en straks hopelijk een beetje kan slapen... Vorig jaar had Roosje pijn aan haar rug en schouder, opgelopen tijdens een uitglijder in huis. We weten niet wat er met haar is gebeurd, maar ze loopt met een bol ruggetje onrustig heen en weer.  Zo sneu voor haar. We zijn allebei doodmoe van de intensieve rit en ik hoop dan ook dat we vannacht allemaal kunnen slapen.