Vandaag het motorzadel opgehaald. De zitting is netjes afgewerkt met leer. Ik had nogal wat schuimrubber weggehaald, en eigenlijk wat teveel waardoor er een rimpel is ontstaan bij de ruggesteun. Maar goed, liever in de buddyseat dan in mij. Ik hoop dat het het aankomende weekend beter weer word, misschien is het dan mogelijk om weer een stukje te rijden met de fiets.
Vandaag weer mijn best gedaan bij de fysio. Wat meer meter geroeid in 7 minuten. (langer houd ik niet vol). Maar het was toch maar ff 1019 meter. Dat is 3:28.8 per 500 meter. Beenspieroefening (wegdrukken van gewicht) van 40 naar 50 kilo en stang in de nek trekken van 40 naar 45 kilo. Na de beenspieroefening was ik wel moe. Hakt er wel in zo'n inspanning. De rest van de dag was ik dan ook niet veel meer waard. Morgen is er weer een dag, en donderdag is er geen fysio (Joepie). Dan hou ik weer wat energie over om aan andere dingen te besteden.
Vaak wordt mij de vraag gesteld "Al iets uit Groningen gehoord?" Maffe vraag eigenlijk, want dan zou ik in Groningen zijn. Goed bedoeld natuurlijk, maar ik ga er wel steeds anders over denken.
Toen ik 30 november hoorde dat ik bovenaan de lijst stond vond ik dat shocking. Ik was onzeker omdat de 5 mensen voor mij binnen een half jaar geholpen werden. In januari dacht ik, dit jaar gaat het gebeuren. Ik kreeg weer wat energie en weer wat zelfvertrouwen. Inmiddels heb ik zoiets van het zal wel. Ik ga mijn eigen weg en ik zie wel wat er gebeurd, zeker na het bericht van vorige week op het journaal dat het helemaal niet goed gaat met het aantal beschikbare donoren.
Na de ziekenhuisopname in feb/maart was ik bang dat er een HU voor me zou komen, nu heb ik zoiets van jammer dan, moet ik langer wachten. Ik ben zeker onverschilliger geworden maar het is ook een kwestie van overleven. Gelukkig heb ik met de laatste antibioticakuren een opname kunnen voorkomen. Dat geeft zelfvertrouwen en dat heb ik wel nodig in deze situatie.
See you
