life goes on

maar het is zo anders zonder Roos. Gisteren heb ik (Claudia)verspreid over de hele dag gejankt en doordat  ik helemaal op was heb ik gelukkig vannacht door kunnen slapen. Manlief niet, die heeft een deel van de nacht opgezeten. Het is zo stil in huis en ik zie steeds het beeld voor me toen ze gisteren op de behandeltafel lag en bezig met haar waren en ze helemaal haar koppie achterover legde om tussen de mensen door mij te vinden, waarna ze me heel lang bleef aankijken. Alsof ze zeggen wilde 'ik ben op, het is goed zo, bedankt voor alles". Ik heb het hier heel moeilijk mee. Het is ook allemaal nog zo vers.

Roosje wilde altijd bij je zijn, waardoor je altijd goed op moest letten dat je niet tegen haar aanliep. Ze kon niet de hele middag liggen suffen, maar was altijd iedereen aan het inspecteren wat er gebeurde.  Ze wilde weten waar ik heen ging, zelfs het toilet was niet veilig. Ik had mijn persoonlijke bodyguard. Ze stond altijd bij de achterdeur te wachten totdat ik met de fiets uit het zicht verdween en stond er weer op de tijd dat ze me weer verwachtte. Als ik later was dan normaal stond ze al te janken volgens manlief. Een welkom met veel gejodel, een lik en een dansje. Ze was onrustig als ik boven was en stond dan een beetje waaks te doen bij de voordeur. Voordat we naar buiten gingen, ging ze ondeugend met de deken van Bram spelen. Ze was er als de kippen bij als ik Bram zijn pootjes of oortjes ging behandelen, want ze wilde precies zien wat ik deed. Soms gaf ze Bram nog snel een lik over zijn neus. Ze was niet bij Bram weg te slaan toen hij op een behandeltafel lag bij de dierenarts en niet onder narcose wilde. Ze ging altijd liggen kijken in de keuken wat ik aan het maken was voor het avondeten en viel uiteindelijk in slaap. Het slapen ging gepaard met hard gesnurk en een scheetje tussendoor. Als ze Pat aan zag komen ging ze zich helemaal strekken zodat ze over haar buikje gekriebeld kon worden. Gaf Pat haar te weinig aandacht, dan ging ze tegen zijn stoel aanzitten en sloeg haar poot tegen de stoel. Net zo lang, totdat ze vond dat ze voldoende knuffels had gekregen. Ze heeft zoveel liefde en vrolijkheid aan ons en aan Bram gegeven dat ik het ongelooflijk moeilijk vindt om zonder haar verder te moeten. Het is ook voor het eerst dat we afscheid moeten nemen van onze hond. Maar je moet verder, life goes on, alleen ik kan dat nog ff niet helemaal. Dat moet slijten. Manlief ging vandaag ff boodschappen doen, maar was een muntje voor de winkelwagen vergeten en reed weer terug naar huis. En is maar thuis bij Bram gebleven. Het is allemaal zo anders en we zijn nog een beetje van slag. Bram slaapt veel en komt bij ons liggen. Buiten kan hij in zijn eigen tempo lopen en hoeft hij niet meer op Roosje te wachten die gek was op snuffelen en wroeten. Hij deed dan maar gezellig mee. Als Bram in de verte een hond ziet aankomen, blijft hij nog wel eens staan staren. Ik moet hem dan echt meetrekken. Toen ik vanmiddag thuis kwam, stond Bram mij kwispelend op te wachten en dat was heel fijn. Ik ben blij dat Bram er nog is, zodat niet alles wegvalt...
Het komt allemaal wel weer goed....