Over 3 weken weer terug..

Vandaag weer eens in Groningen geweest. Voor het eerst ben ik alleen naar Groningen gereden, Claudia is wezen werken.
Het ging hetzelfde als vorige keer, 10 min bij de arts en weer buiten. (wel eerst alle onderzoeken gedaan). Alles was verder oké, dus er valt niet zoveel te bespreken. Wat wel is besproken is de sauna. Als de medicijnen een beetje afgebouwd zijn is dat geen probleem. Alleen geen bubbelbad. Maar dat deed ik voorheen ook niet. Dus met mijn all-in abo bij de sportschool kan ik werkelijk alle kanten op. Squashen, sauna, groepslessen(spinning), fitness, conditietraining, enz.... Maar geen trilapparaten en bokszakken. Niet dat ik van al deze faciliteiten meteen gebruik maak, want dat is teveel van het goede.
Voorlopig mag ik thuis blijven, ik hoef pas 6 september mijn neus weer te laten zien in Groningen.

Verder mag ik van v/d Bij werken als ik dat wil, als het maar een kantoorbaan is.
Dat is dan heel simpel, ik probeer dan iets te vinden als AutoCAD tekenaar voor de installatietechniek. (W-installaties).
Gisteren ben ik al bij Randstad geweest. Ze hebben ook een reintegratie afdeling. Nu ik in de WAO zit is het wat gecompliceerder om aan een baan te komen. Maar via de reintegratieafdeling moet het lukken. Ik heb ook geen haast. Als het volgende maand iets opleverd is dat goed genoeg. De eerste stap is alvast gezet, en dat is belangrijk. Tekenaars worden in de omgeving van Nijmegen veel gevraagd, de IT ligt op z'n kont.

Uitslagen van de longfuctie: Fev1 was 2.61 nu 2.86, totaal verplaatsbare lucht: was 3,2 liter is nu 3,3 liter. Toch weer een verbetering, en het moet ook niet te snel gaan, liever geleidelijk. Ik kan met deze longfunctie echt al heel veel doen. Deze week ben ik al een paar keer naar de stad gefietst, waar ik onderdelen voor de motor had besteld en waar ik bij Claudia op het werk ben geweest. Vandaag de onderdelen opgehaald tewijl ik ook nog ff naar Groningen was geweest.(410 km in de auto).
Natuurlijk rust ik ook af en toe, maar verder ben ik niet kapot te krijgen.

See you.

snelle Pat

Hallo allemaal!

Even een berichtje voor jullie hoe ik het als partner ervaar hoe de dingen nu lopen.
Nou, ik kan jullie zeggen dat ik het allemaal niet kan bijbenen, ik snap het eigenlijk allemaal nog niet zo goed. Patrick gaat niet bij de pakken neer zitten als hij een pijntje voelt maar heeft te veel peper gegeten zeg maar... Alles verloopt gelukkig supergoed maar ook supersnel! Pat kan niet stil zitten, omdat het zonde van de tijd is en zijn conditie en longinhoud steeds verbeteren. Na inspanning is Pat steeds minder moe. Voorheen had hij ook wel moeite met stilzitten en niksen maar dat was dan ook even niet anders.

Mijn vriendin noemt Pat "de Pitbull" die beschikt over een ontzettend doorzettingsvermogen. Plannen van afgelopen jaren worden verwezenlijkt met name in het huis, maar ook door mij te ontlasten. Op de bovenverdieping ligt nu laminaat, twee kledingkasten zijn afgebroken waarvan één weer is opgebouwd in de schuur, samen met een vriend heeft hij een nieuwe kledingkast van Ikea opgebouwd en ingedeeld, tussendoor sporten, samen schapjes doen, aan de motor knutselen met de buurman, etc etc. Voor mij soms een beetje lastig om dan heerlijk tijdens m'n vakantie een boek in te duiken terwijl Patje bezig is met vanalles. Allemaal veranderingen in ons "nieuwe"leventje met een supervrolijke bezige bij.

Waar hij een hekel aan krijgt is aan mensen die gelijk hun oordeel klaar hebben als Pat vertelt wat hij zo op een dag doet. Veel reacties zijn 'jij hebt natuurlijk veel in te halen'. Maar ja wat is inhalen. De wat zwaardere lichamelijke inspanning kost nu geen moeite meer waardoor hij zo happy is en kijkt wat gaat. Hij beschikt over enorm veel energie, echt ongelooflijk. Pat merkt vanzelf wanneer hij moe is en last dan een pauze in. De moeheid is dan maar eventjes, het is een heel ander vermoeidheidsgevoel dan voorheen met de zieke longen.

Ik heb wel vrij snel geleerd om het bemoederen en het bezorgd zijn los te laten. Ik zeg niet 'zou je dat nu wel doen of ben je niet te moe, ga je nu al motorrijden', want dat werkt absoluut niet. Zelf moet hij ervaren wat hij wel en niet kan. Pat kan in principe nu zelf gaan en staan waar hij wil zonder na te denken hoe lang hij weg kan blijven en wat ie allemaal moet meenemen. En mocht er wat zijn, dan kan hij mij altijd nog mobiel bereiken.

Groetjes Claudia