Super

Bedankt voor jullie leuke reacties zeg! De operatie heeft 7 uur geduurd (van ongeveer 07:45 uur tot 14:30 uur). Ondanks het wachten ging de tijd voor mijn gevoel toch nog snel. Ik heb veel zitten bellen, sprayen, de weblog bijgewerkt, schapjes gedaan en geprobeerd een beetje te dutten. De chirurg is na afloop van de operatie mij komen opzoeken om te vertellen dat de operatie heel goed was verlopen zonder complicaties en dat Pat niet aangesloten hoefde te worden op de hart-longmachine. Tegen 16:30 uur was Pat helemaal geinstalleerd in de IC kamer zodat ik Pat mocht zien. Ik vond het heel indrukwekkend om Pat na al die jaren rustig te zien ademhalen met heel veel slangen en monitoren om hem heen. Ik vind het een wonder. Er zit continue een verpleegkundige bij hem om alles in de gaten te houden. De verpleging is heel aardig en zorgzaam, ook voor mij.
Afgelopen nacht heb ik voor het eerst weer geslapen, heerlijk hoor.

Vanmorgen nadat ik me had gewassen, verneveld en ontbeten ben ik een bezoekje bij Pat gaan brengen rond 09:00 uur.
Van te voren bel ik dan naar de verpleegkundige of het uitkomt. Toevallig gingen ze Pat in mijn bijzijn wassen, zodat ik goed kon zien waar de slangetjes heen liepen en hoe groot de wond was (over de hele breedte onder de borst). Omdat hij verder snel herstelt, gingen ze na het wassen geleidelijk de slaapmedicatie verminderen en reageerde hij na een paar minuten op mijn stem. Ik vond het best wel heftig, maar liet dat pas merken toen ik uit de kamer liep en een verpleegkundige me opving. Pat reageerde door zijn hoofd heel langzaam te bewegen, zijn arm te strekken en hij probeerde zijn ogen te openen. Na een half uur ben ik weggegaan zodat de verpleging verder hun gang konden gaan.

Om er eventjes uit te zijn ben ik vanmorgen van 11:00-13:00 uur de stad ingeweest. Jeetje wat een winkels! Omdat ik ondergoed en t-shirts voor Pat ben vergeten mee te nemen ben ik die gaan kopen en heb ik geprobeerd om zoveel mogelijk bij 1 winkel te halen omdat ik nog te moe ben om meerdere winkels af te lopen. Vanmiddag kwam de medisch maatschappelijk werkster een praatje met me maken. We zijn een kop cappucino gaan drinken op de begane grond van het UMCG.

Na nog even gerust te hebben wilde ik Pat graag zien en dat was voor mij heel bijzonder. Hij kon me zien, lachte, aaide mijn gezicht en kneep m'n hand fijn, dat is nog steeds een heel emotioneel moment voor mij...

Later werd ik gebeld omdat Pat wilde dat ik kwam. Het bleek dat zijn ouders bij de IC stonden om Pat te zien. De verpleegster moest me wel helpen met liplezen, want ik snapte er niets van. Pat gaf aan dat hij zijn ouders 1 voor 1 wilde zien (minder vermoeiend). Ze vonden het heel fijn, omdat hij in hun hand kneep en zijn duim opstak. Na een half uurtje zijn zijn ouders beneden een kop koffie gaan drinken zonder mij(ik ben gaan rusten) om vervolgens weer terug naar Venlo te rijden.

Zojuist ben ik vandaag voor de 3e keer bij Pat geweest, dit maal een uurtje omdat hij niet wilde dat ik wegging. Met behulp van een letterbord wilde hij weten hoe lang de operatie had geduurd, hoe lang hij nu op de IC ligt, of ik niet te moe was, of alles goed met Bram ging en wie ik allemaal had gebeld! Vóór mijn bezoekje waren er al 2 drains uitgehaald en ademt hij bijna helemaal zelf met nog een beetje ondersteuning van het beademingsapparaat. Ze bouwen dat heel langzaam af.Ieder moment kan de beademing er uitgehaald worden (dan praat hij helemaal de oren van me hoofd, hi hi). Rond 18:15 uur ben ik terug naar m'n kamer gegaan om te eten, te vernevelen en te rusten.

Ik vind het fijn dat ik hier alleen ben en naar behoefte vrienden en familie kan bellen waar ik veel steun aan heb. Op die manier kan ik even m'n draai vinden en op tijd proberen te rusten en m'n eigen tijd in te vullen omdat het emotioneel en daardoor lichamelijk best heftig is.
Tot gauw! Claudia