Jawel, Pat had gisteravond de slappe lach. Een lach die heel anders klinkt, nog even zonder geluid met zijn handen op de wond (is wel grappig). M'n vertrouwde oude "lattenbedje" werd namelijk weggehaald om plaats te maken voor een E C H T bed! Heerlijk hoor met afstandbediening om de standen van de matras te bepalen!
Alleen durfde ik zelf niet het bed op de gang te pakken, want misschien was dat bed weer voor iemand anders bestemd. De hele avond zat ik op een klapstoeltje, want Pat zit dan in een leren stoel, te wachten.
Het zou toch niet waar zijn dat Pat straks eerder op bed ligt dan ik? Pat kreeg me toch de slappe lach, want die zag het al helemaal voor zich dat ik de hele nacht op een klapstoeltje zou zitten wachten.
Dus heb ik m'n bed uiteindelijk maar zelf ff de kamer binnen gereden, natuurlijk weer verkeerd om, dus Pat weer lachen.
Vannacht hebben we allebei de klok rondgeslapen! Vanmorgen samen ontbeten, verneveld, gelezen met tussendoor weer de controles, etc.
Pat krijgt vanmiddag wel plastabletjes omdat zijn enkels niet meer te zien zijn. Zijn voeten zijn zo gezwollen dat ik heeeeel erg aardig moet blijven want ik wil geen trap van zo'n voet (grapje). Pat heeft nog wel veel moeite om de suikerwaarde goed op pijl te houden, er is bijna niet tegen te spuiten. Even aankijken en dan misschien toch maar aan de insulinepomp. De pijnmedicatie wordt ook weer langzaam teruggebracht, dus ja het gaat hartstikke goed.
Pat weet trouwens niet dat Bram vol met hechtingen zit. Mensen beginnen daar over als ik hen spreek, maar ik geef dan bepaalde antwoorden zodat Pat er niet achterkomt. En voorlopig hoeft Pat dat ook niet te weten, dan maakt hij zich alleen maar zorgen en dat wil ik niet.
Mijn vriendin kwam namelijk 's ochtends op 6 juni Bram ophalen om naar het pension te brengen. Bram is toen door de loslopende hond van de buren gegrepen. De dierenarts is druk bezig geweest met het hechten van alle wonden, en met een kap om z'n koppie en een antibioticakuur is Bram aan het opknappen in het dierenpension. Bram is sterk en hij wordt heel goed verzorgt, dus dat komt ook wel weer goed. De hechtingen lossen vanzelf op, zodat Bram ook niet meer terug hoeft naar een dierenarts. Heel vervelend, maar niet veel aan te doen.
Mijn mannen moeten zelf weer genezen!
De zus van Pat komt zo op bezoek dus loop ik ook zo weer even terug naar zijn kamer.
Groetjes Claudia
2 opmerkingen:
He Clau (en Pat)
Het is wat met die mannen van jou...haha
Ben blij te horen dat Patrick al weer kan lachen!
Ik neem aan dat jullie voorlopig nog niet 'afzakken' richting Nijmegen? Jullie zitten nu zo ver weg. Ach, dat is wel lekker rustig voor jullie...haha. Als jullie er aan toe zijn komen we een keertje hallo zeggen.
Aankomend weekend ben ik met de dames van de schoonfamilie naar Praag. Harold gaat alleen naar het feestje van Laura, Judith en de rest.
Probeer ook maar te genieten daar van die rare types en de leuke stad. Groetjes daar!
Tanja
Beste Patrick,
Geweldig dat je getransplanteerd bent. De verhalen die ik hier lees zijn voor mij zeer herkenbaar! Een ander zal bijvoorbeeld niet snel kunnen bevatten hoe uitgeput en moe je kunt zijn na zo'n transplantatie en hoe vol de dagen kunnen zijn met al die zorgverleners aan het bed. Welkom bij de club van getransplanteerden!
Ps: Ik heb nogal rijkelijk laat het www.longtransplantatie.nl portaal aangepast aan je nieuwe status!
Groetjes en sterkte,
Een reactie posten